39. "Aorta", "Krew" - Bartosz Szczygielski

Tytuł: Aorta / Krew

Autor: Bartosz Szczygielski

Wydawnictwo:  W.A.B. (Grupa Wydawnicza Foksal)

Liczba stron: 400

Data wydania: Aorta - 28 wrzesień 2016; Krew - 8 listopad 2017

Długo zastanawiałam się, jak ugryźć temat tych dwóch książek. Recenzować razem, czy osobno? Po małych konsultacjach, doszłam do wniosku, że lepiej będzie się nie rozdrabniać. Postaram się by było krótko;)

Aorta wprowadza nas w mroczny klimat Pruszkowa. W świat mafii, narkomanii, prostytucji i sprzedających się policjantów.
Gabriel Byś zostaje przydzielony do sprawy kobiety bez oczu, która znajduje dwóch gości od przeprowadzek. Za wszelką cenę chce ją rozwiązać bo to jego "być albo nie być". A te zwłoki z wyłupanymi oczami to dopiero początek, czubek góry lodowej, obejmującej cały podziemny światek Pruszkowa.
Oprócz Bysia, drugie skrzypce (a może pierwsze?), gra prostytutka Kasia Sokół. Losy tych dwojga łączą się w taki sposób, że jedno zostaje zależne od drugiego. Bardzo polubiłam tę bohaterkę. Mimo swojej profesji i kłopotów, wie jak się utrzymać na powierzchni, tak by Dzierga który pociąga za sznurki jej nie zjadł.

W Krwi mamy ciąg dalszy perypetii Bysia i Sokół. Gabriel, po wydarzeniach kończących Aortę ląduje w szpitalu psychiatrycznym w Tworkach. Szczygielski w taki sposób przedstawia wydarzenia, że trudno połapać się kto zwariował. My - czytelnicy, czy Byś i spółka z Tworek?
Tak jak u Gabiego akcja toczy się jak, nomen omen, krew z nosa, tak u Kaśki gna. W Krwi to Sokół chwyta ster i prowadzi czytelnika przez swoje dosyć wzburzone życie. Zakończenie części drugiej wgniata w fotel.

Aorta to debiut Bartosza Szczygielskiego. Bardzo udany. Widać to po stylu prowadzenia narracji, że autor siadając do pisania tej książki nie był żółtodziobem. Żart, ironia i umiejętność zabawy słowem przychodzą Szczygielskiemu lekko. Swoją drogą temat mafijny może wydawać się przegadany, ale nic bardziej mylnego. Autor stworzył genialny portret Pruszkowa, wciągający, z bardzo wyrazistymi postaciami. Fabuła w Aorcie jest nafaszerowana akcją, może nie leci na łeb na szyje, ale zaskakuje dowodami w prowadzonej sprawie i licznymi powiązaniami, które na pierwszy rzut oka wcale się nie wiążą. 

Na plus - moje ścisłe serduszko aż zabiło szybciej, za wykorzystanie diagramów i macierzy !

Podobały mi się również przejścia z jednego fragmentu do drugiego za pomocą jednego słowa. Zabieg filmowy wykorzystany w obu częściach przyśpieszający wydarzenia.

Jedyny minus - gdyby była to książka audiowizualna po jej otwarciu buchnęły by w nas kłęby papierosowego dymu. Ile oni wypalają papierosów! Liczył ktoś? A może sam autor wie?:D 

 Krew ciutkę różni się od Aorty, przede wszystkim tempem. W drugiej części bardziej wnikamy w świat mafii, autor pokazał działania bossa, a jego grupę i cały Pruszków ukazał w postaci jednego organizmu, którego serce bije w sercu Dziergi. On sam pociąga za wszystkie możliwe sznurki, włącznie z tymi policyjnymi. Tak jak wspomniałam na samym początku, w Krwi mamy więcej Kaśki niż Bysia. To, co los (i Szczygielski) uszykował swoim bohaterom przyprawia o ciary na całym ciele. A co to dopiero będzie w części trzeciej? Uh, strach myśleć.

Dla kogo? Czy polecam? Oczywiście! Szczególnie fanom mrocznych kryminałów, lubiących gęste intrygi i kary cielesne, dosyć...brutalne i dosłowne. Szczygielski nie ugrzecznia wydarzeń, opisuje je tak ją są. Ma się rozlać krew? Proszę bardzo. Ma odchodzić paznokieć, albo i 5? Zrobione! 

Z niecierpliwością czekam na część trzecią. Liczę na burzliwe zamknięcie trylogii i na nie oszczędzanie czytelnikowi emocji. 

Panie Bartoszu, w bólach nie bólach, niech się urodzi kawał dobrego kryminału 😈


Moja ocena: Aorta 7/10
                       Krew 8,5/10

Ściskam, Paulina

PS. Powoli otwieram się na polskich autorów. I póki co, miło się zaskakuje :)