37. "Woła mnie ciemność" - Agata Suchocka

Tytuł: Woła mnie ciemność

Autor: Agata Suchocka

Wydawnictwo: Initium 

Liczba stron: 384

Data wydania: 14 luty 2018

"Woła mnie ciemność, choć w mojej duszy wstaje nowy dzień."

Armagnac, przybywa na Stary Kontynent, by zdobyć wiedzę i doświadczenie, potrzebne do zarządzania plantacjami i winnicami w Luizjanie. Jednak nie było mu dane wrócić, ponieważ wojna secesyjna pustoszy rodzinny majątek. Armagnac zostaje u dalekiej krewnej w Londynie, a o majątku i bliższej rodzinie może zapomnieć. Młodzieniec więc topi w alkoholu swoje smutki i jedyne co robi to gra na fortepianie.  Zostaje on zauważony przez skrzypka - Lothara Mintze, który szuka kompana do grania. Z początku młody Armagnac nawet nie zdaje sobie sprawy jaki wpływ na jego życie będzie miała ta znajomość.

Wahałam się by wziąć do recenzji tę pozycję. Po przeczytaniu notki od wydawcy, zapachniało mi Wywiadem z wampirem. Takie skojarzenie nie może się dobrze skończyć. Dodatkowo na okładce znajdziemy informację, że Woła mnie ciemność to książka dla dorosłych czytelników o duuuuużej tolerancji. Pomyślałam, co tam może takiego być w tej treści gorszącego? No i wzięłam!

Zacznę od tego, że czytając nie odczułam tego, że jest to książka napisana przez polskiego autora. Gdyby, ktoś zakrył mi imię i nazwisko w życiu nie pomyślałabym, że to polska autorka coś takiego napisała. Za to szacun pani Agato.
Dodatkowo widać, że autorka bardzo kocha muzykę. Połączenie tej historii z klimatycznym XIX wiecznym Londynem otulanym muzyką  z każdej strony robi dobrze tej pozycji.

Postacie wykreowane przez Agatę Suchocką żyją między kartkami tej powieści. Bardzo dobrze autorka udźwignęła opisanie emocji bohaterów, a przede wszystkim rozterki Armagnaca. Jednak osobiście nie polubiłam żądnego z bohaterów. 
Co do tych momentów 18+.... rozumiem obawy wydawcy, by umieścić takie ostrzeżenie. Rzeczywiście są ku temu powody, ale miłość i cielesne uniesienia są opisane ze smakiem, nie aż tak bardzo wyuzdane jak przypuszczałam po przeczytaniu informacji na okładce. 
Akcja też toczy się powoli zataczając coraz szersze kręgi od naszego głównego bohatera.
I tyle z pochwał, teraz krótko o tym, co mi się nie podobało.

Po pierwsze, strona wizualna książki czyli okładka. Która może lekko sugerować klimat tej powieści, ale przecież główne skrzypce w książce gra mężczyzna, więc czemu na okładce mamy kobietę? Może się czepiam, ale bardziej tajemnicza okładka byłaby, moim zdaniem, bardziej na miejscu.

Dostałam egzemplarz recenzencki, więc z tego co wiem znacznie różni się od egzemplarza finalnego. w finalnej wersji strony są drukowane na żółtych kartkach, zgrzew nie jest tak mocny, a okładka kusi tym "zamszowym" charakterem.

Nie wszyscy mogą to tak odebrać, ale dla mnie wampir to musi być wampir. Ostre zębiska wbijające się w szyje ofiary, rozlana krew, brutalność. A tutaj? Dla mnie za mało wampirów w wampirach jeśli wiecie o co mi chodzi. Nawet w Zmierzchu te istoty były bardziej "realistyczne" niż tutaj. Ale ja jestem z tego pokolenia dla którego Wampir Lestat spod pióra Anny Rice był ideałem, Underworld czy Van Helsing dodawały smaczku, więc dlatego mi to nie pasuje :) 

Czy jest to książka dla wszystkich? Zdecydowanie nie. Pozycje poleciłabym dorosłym, którzy lubią romanse nieszablonowe. Których nie zgorszył Grey, a nawet powiedziałabym lubią takie erotyki.
I oczywiście tym, dla których wampir nie musi być wampirem.

Moja ocena: 6,5/10

Ściskam, Paulina